Techniques of Neutralization เทคนิคการแก้ตัว

Neutralization theory หรือ ทฤษฎีการแก้ตัว เผยแพร่ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1957 โดยนักอาชญาวิทยา Gresham Sykes และ David Matza เพื่ออธิบายว่า บรรดาผู้กระทำผิดที่ยังเป็นเด็ก สามารถต่อสู้กับสามัญสำนึก หรือความรู้สึกผิดเมื่อลงมือกระทำความผิดได้อย่างไร นักอาชญาวิทยาทั้งสองคนเชื่อว่าเมื่อผู้เยาว์ตัดสินใจกระทำการอันขัดต่อกฎหมาย พวกเขามักมีการให้เหตุผลเพื่อแก้ตัวหรือลบล้างความรู้สึกผิดให้กับตนเอง

Sykes และ Matza คิดเช่นเดียวกับ Sutherland ว่าอาชญากรมีการเรียนรู้พฤติกรรม และการเรียนรู้นั้นเกี่ยวข้องกับ “แรงจูงใจ แรงผลักดัน การหาเหตุผลเข้าข้างตนเอง และทัศนคติที่เอื้อต่อการละเมิดกฎหมาย” กล่าวคือ เทคนิคการวางตัวเป็นกลางอาจเป็น “องค์ประกอบสำคัญ” ของ “คำจำกัดความของ Sutherland ที่เป็นประโยชน์ต่อการละเมิดกฎหมาย” กล่าวคือ การวางตัวเป็นกลางอาจมีแนวโน้มที่จะส่งเสริมอาชญากรรมมากกว่าวิธีอื่น

ผู้กระทำผิดสามารถมีส่วนร่วมในการกระทำผิดโดยใช้ “เทคนิคบางอย่างในการแก้ตัว” แม้ว่าผู้กระทำผิดจะเชื่อว่า การกระทำผิดนั้นไม่ดี แต่พวกเขาอ้างว่าการกระทำผิดนั้นได้รับการแก้ตัวด้วยเหตุผลหลายประการ (เช่น เหยื่อมาหาเขาเอง พวกเขาไม่ได้ทำร้ายใครเลยจริงๆ) เหตุผลเหล่านี้ถูกใช้ก่อนการกระทำผิด และเพื่อทำให้การกระทำผิดเป็นไปได้จึงมีการทำให้ความเชื่อของแต่ละบุคคลเป็นกลางหรือเรียกเทคนิคการแก้ตัว

กล่าวโดยสรุป เทคนิคข้อแก้ตัว เป็นกลไกที่ผู้คนใช้เพื่อหลบหนีการควบคุมของสังคมและรู้สึกอิสระที่จะมีส่วนร่วมในการก่ออาชญากรรม ข้อมูลสนับสนุนทฤษฎีข้อแก้ตัวมี หลักฐานจำนวนมากบ่งชี้ว่า ผู้กระทำความผิดมักให้เหตุผลหรือแก้ตัวสำหรับอาชญากรรมของตนโดยใช้การทำให้เป็นกลาง เช่น การข่มขืน (Scully and Marolla, 1984), อาชญากรปกขาว (Benson, 1985 ) และอื่นๆ การศึกษายังระบุว่า ปัจเจกบุคคลแตกต่างกันในขอบเขตที่พวกเขายอมรับเทคนิคการแก้ตัว บุคคลที่ยอมรับเทคนิคการแก้ตัวมากขึ้นมักจะมีส่วนร่วมในอาชญากรรมมากขึ้น

Sykes และ Matza ได้แบ่งเทคนิคข้อแก้ตัว ออกเป็น 5 เทนนิค ดังนี้

1. Denial of Injury หรือ ปฏิเสธว่าไม่มีใครได้รับบาดเจ็บจากการกระทำของผู้กระทำความผิด แม้ว่าจะผิดกฎหมายหรือละเมิดกฎหมายก็ตาม ตัวอย่าง พ่อค้ายาเสพติดปฏิเสธว่า ลูกค้าที่ซื้อยาเป็นที่เต็มใจในซื้อยาเสพติด และผู้ค้ายาเพียงแค่จัดหาความต้องการเท่านั้น ภายใต้การปฏิเสธนี้ เด็กจะโต้แย้งว่าแม้การกระทำจะผิดกฎหมาย แต่ก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บหรือได้รับบาดเจ็บจากการกระทำความผิดนั้น

2. Denial of responsibility หรือ ปฏิเสธว่าไม่ใช่ความรับผิดชอบของผู้กระทำผิด อาชญากรให้เหตุผลว่าพวกเขาตกเป็นเหยื่อของพฤติการณ์และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก่ออาชญากรรม ผู้กระทำผิดอ้างว่าอาชญากรรมเป็นความรับผิดชอบของสิ่งกดดันภายนอก เช่น การกดดันจากเพื่อนฝูง หรือการกดขี่จากผู้ปกครอง

3. Denial of Victim ผู้กระทำความผิดเชื่อว่าผู้เสียหายสมควรได้รับการกระทำใด ๆ ที่ผู้กระทำความผิดได้กระทำ โดยอาจให้เหตุผลโดยบอกว่า เหยื่อเป็นคนเลว ขี้โกง สมควรได้รับการกระทำนั้น เป็นต้น

4. Condemnation of the condemners ผู้กระทำผิดโต้แย้งว่า เขาไม่ได้รับความยุติธรรมจากตำรวจและการควบคุมของรัฐ ตำรวจก็ทุจริต มีข้อบกพร่อง และไม่ยุติธรรม
เช่น กล่าวว่าเหยื่อมีเส้นสายกับตำรวจ ผู้กระทำผิดจึงไม่ได้รับความเป็นธรรม

5. Appeal to higher loyalty ผู้กระทำความผิดอ้างว่า ได้กระทำการเพื่อผลประโยชน์ของผู้อื่นหรือบนพื้นฐานของคำสั่งหรือแรงกดดันจากเพื่อน ไม่ใช่ตามความประสงค์ของเขาเอง ผู้กระทำผิดอาจมองว่าตนเองกำลังจมอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกซึ่งต้องได้รับการแก้ไข

อย่างไรก็ตาม เทคนิคข้อแก้ตัว ไม่ได้เป็นหลักของทฤษฎีอาชญากรรมที่แท้จริง แต่เป็นการอธิบายถึงพฤติกรรมการหาเหตุผลเข้าข้างตนเองของผู้กระทำความผิดหลังจากที่ได้ก่ออาชญากรรม