Raffaele Garofalo

ราฟฟาเอล กาโรฟาโล

ประวัติของ ราฟฟาเอล กาโรฟาโล

Raffaele Garofalo (1851–1934) ถือว่าเป็นบุคคลสำคัญของสำนักอาชญาวิทยาปฏิฐานนิยม เขาเดิน ตามรอย Lombroso โดยยึดแนวทางทางวิทยาศาสตร์เพื่ออธิบายอาชญากรรม และปฏิเสธแนวคิดหรือ หลักสมมุติฐานของสำนักอาชญาวิทยาดั้งเดิมในเรื่องเจตจำนงเสรี (Free will) และการเลือกอย่างมีเหตุมีผล (Rational Choice)
ในฐานะทนายความ Garofalo จึงให้ความสำคัญกับความยุติธรรมทางอาญามากกว่าการอธิบายสาเหตุอาชญากรรม แต่อย่างไรก็ตามเขาก็มีส่วนสำคัญต่ออาชญาวิทยาสมัยใหม่ เขาเชื่อว่าตัวแปรทางจิตวิทยา เป็นสาเหตุหลักของการก่ออาชญากรรมซึ่งต่างจากแนวคิดของ Lombroso ที่อธิบายเรื่องลักษณะทางกายภาพว่าเป็นปัจจัยที่กำหนดพฤติกรรมของผู้กระทำความผิด เนื่องจากความผิดปกติทางชีวภาคของบุคคลไม่สามารถอธิบายถึงสาเหตุของพฤติกรรมอาชญากรรมได้อย่างเพียง

Garofalo ได้ใช้เหตุผลทางจิตวิทยามาอธิบายสาเหตุของอาชญากรรม และได้แบ่งอาชญากร ออกเป็น 4 ประเภท

อาชญากรปกติ หมายถึง อาชญากรที่ได้กระทำผิดโดยไม่มีจิตสำนึกทางศีลธรรม
อาชญากรที่ใช้ความรุ่นแรง หมายถึง อาชญากรที่กระทำความผิดร้ายแรงโดยไม่มีการระงับ หรือยับยั้งชั่งใจ
อาชญากรที่ไม่มีความซื่อสัตย์สุจริต
อาชญากรที่มีความโลภ

Garofalo ได้จำแนกประเภท “ความอันตรายของอาชญากร” โดยเชื่อมโยงอัตราการกระทำผิดซ้ำกับลักษณะทางจิตวิทยาของผู้กระทำความผิด

ซึ่งได้แบ่งแยกอาชญากรออกเป็น 4 ประเภท

พวกฆาตกร
อาชญากรคดีร้ายแรง
อาชญากรลักขโมยเป็นนิสัย หรือไม่ซื่อสัตย์
อาชญากรที่กระทำผิดซ้ำ (คลั่งไคล้การก่ออาชญากรรม)

Garofalo เชื่อว่าอาชญากรสามารถปรับตัวได้ตามสภาพแวดล้อม ดังนั้น การลงโทษ จึงเป็นสิ่งที่จำเป็น และสามารถแก้ไขพฤติกรรมอาชญากรได้
หากการลงโทษไม่สามารถเปลี่ยน หรือแก้ไขพฤติกรรมอาชญากรได้ จึงควรใช้วิธีการลงโทษประหารชีวิต หรือจำคุกตลอดชีวิต (Garofalo, 1968)

ผลงานเด่นของ Garofalo